Gedurende de jaren '90 in de vorige eeuw werden politici wereldwijd steeds meer doordrongen van het feit dat klimaatverandering ernstige gevolgen kan hebben voor mens en milieu, en dat de uitstoot van broeikasgassen door menselijke activiteiten hier een rol in speelt. Een rapport van de Verenigde Naties uit 2002, dat door een grote hoeveelheid wetenschappers is onderschreven, bevestigde deze vermoedens. Een agentschap van de Verenigde Naties, de UNFCCC, coördineert het internationale klimaatbeleid door elk jaar een "Conference of Parties" (COP) te organiseren. Tijdens deze conferenties vergaderen ministers en hoge ambtenaren uit vrijwel alle landen ter wereld over de laatste bevindingen van de wetenschap, en over de wijze waarop broeikasgassen moeten worden teruggedrongen.
Toonaangevende COP's waren onder andere de Conferentie van Kyoto (1997) en de Conferentie van Den Haag (2000) onder leiding van milieuminister Jan Pronk. Het klimaatverdrag van Kyoto is op 16 februari 2005 in werking getreden. Eén van de afspraken uit het protocol is dat de landen de uitstoot van broeikasgassen in 2010 met gemiddeld vijf procent verminderd moeten hebben ten opzichte van 1990. De klimaatconferentie in Kopenhagen in 2009 is veruit de belangrijkste in deze serie, hier wordt het nieuwe verdrag bepaald dat in 2012 inwerking treedt.
Tot op heden, 2009, zijn de klimaatconferenties grote woorden en kleine daden. Op de internationale klimaatconferenties is het altijd worstelen tussen milieubelangen en economische haalbaarheid. De uitkomsten zijn volgens veel critici teleurstellend

In de reacties op dit artikel volgt een overzicht van de klimaatconferenties en COP's.

Na het doorlezen van deze artikelen lijkt er weinig hoop tot reductie van CO2. In principe moet de technologische kennis van de mensheid het probleem op kunnen lossen, en dat zal ook moeten, willen we over enkele eeuwen nog onbevangen kunnen rondhuppelen over deze aarde.